عزیز دل مامان نزدیک سه ماهه که قدم رو چشمم گذاشتی و دنیا اومدی. یه دنیا از داشتنت خوشحالم.نوروز امسال (سال 92) بود که با اشتیاق در موردت فکر می کردم. بابا و من خیلی منتظرت بودیم و در مورد تو که فکر می کردیم هنوز نیستی حرف می زدیم و برنامه ریزی می کردیم. تو اون روزهایی که خاله مریض بود تو توی شکمم بودی و من نمی دونستم. با همه وجودم می خواستمت و نمی دونم توی اون شرایط چی شد که یه جوری به دلم افتاد که تو رو دارم.
13 به در با وجود این که کلی با خودم مبارزه کردم بی بی چک گذاشتم و با دیدن خط کمرنگ دوم تو پوست خودم نمی گنجیدم. فوری بابا تو از خواب بیدار کردم و گفتم فکر کنم خبراییه.سه روز صبر کردم و بعد رفتم آزمایشگاه. به هیچ کس چیزی نگفته بودم. وقتی عصر جوابم رو گرفتم مشکوک به بارداری بودم. تیتر بتا خیلی بالا نبود. گریه کردم و به خدا گفتم اگه صلاحه که خودش همه چیزو درست کنه.
آزمایش مجدد مثبت بود ولی باز تیتر پایین بود. خانم دکتر مهربون هم مسافرت بود. با زحمت ماماشونو پیدا کردم و توصیه کرد چند روز دیگه باز تست بدم تا خود خانم دکتر برگردند. تست دفعه سوم بهتر بود. عدد رو به رشد بود. نگران بودم حاملگی پوچ باشه. وقتی وقت سونو رو گرفتم. دل توی دلم نبود تا تکلیف این همه انتظار و امید معلوم بشه.
از بس که آب خورده بودم داشتم می ترکیدم. تا نوبتم بشه چهار بار رفتم دستشویی. وقتی که روی تخت دراز کشیدم قلبم دیوانه وار میزد. تا خانم دکتر نازنین دستگاه رو روی شکمم گداشت گفت" مبارکت باشه اینهاش" اصلا دنبالت نگشت درست جایی بودی که باید باشی. فقط نمی تونست تشخیص بده که قلب داری یا نه.
دو هفته بعد هم برای تشخیص قلب بهم وقت داد. روز مادر بود. این تصادف بی اندازه بی تابم می کرد. با مامان سوسو رفتیم و تمام لحظاتی که توی مطب نشسته بودم اضطراب داشتم که نکنه همه تصوراتم غلط از آب در بیاد و تو زنده نباشی. وقتی که خانم دکتر توی سونو گرافی خبر داد که قلبت داره به خوبی می تپه اشک از چشمام اومد. تو اون لحظه فقط می گفتم خدارو شکر.
خدا رو شکر که هستی نازنین مامان